Wstęp
Stwardnienie rozsiane
Śmierć neuronów – Atak na mielinę
Stwardnienie rozsiane to przewlekła postępująca zwyrodnieniowa choroba ośrodkowego układu nerwowego. Schorzenie to może rozwinąć się na każdym etapie życia, jednak najczęściej rozwija się pomiędzy 20 a 40 rokiem życia. 2/3 chorych stanowią kobiety.
Objawy choroby pojawiają się cyklicznie. Pierwsze ataki są mało charakterystyczne, jest to niewyraźne widzenie czy zmęczenie. Objawy te zwykle znikają po kilku dniach, a okres remisji może trwać nawet kilka lat. W tym czasie choroba rozwija się w ukryciu, a Ty nie jesteś nawet tego świadomy.
Z czasem okresy nawrotów stają się coraz bardziej uciążliwe. Czujesz się często osłabiony i zmęczony, zaczynają sztywnieć Ci ręce i nogi, a dokuczliwe drżenia mięśni nie pozwalają Ci precyzyjnie wykonywać codziennych czynności. Zaczynasz mówić wolno i niewyraźnie, coraz dłuższe przerwy pojawiają się pomiędzy wypowiadanymi przez Ciebie słowami.
Z czasem nawroty choroby stają się coraz bardziej intensywne. Zaczynasz mieć kłopoty z poruszaniem, utrzymaniem równowagi czy koordynacją ruchów. Twój chód staje się spowolniony i chwiejny.
Zaczynasz mieć kłopoty z przeżuwaniem i przełykaniem. Często dusisz się podczas spożywania posiłków. Twoje jelita zaczynają coraz wolniej pracować, masz problemy z trawieniem pokarmów i załatwianiem. Twój układ odpornościowy zaczyna odmawiać posłuszeństwa.
W zaawansowanej fazie choroby możesz zacząć tracić wzrok, mieć problemy z nietrzymaniem moczu. Zaczynasz mieć kłopoty z koncentracją, przypominaniem sobie faktów, uczeniem się nowych rzeczy.
Towarzyszy Ci ciągły niepokój i lęk, coraz więcej czasu spędzasz samotnie w domu. Zaczynasz mieć problemy z oddychaniem. Ostatecznie Twoje ciało może zostać sparaliżowane, co może doprowadzić Cię do całkowitego kalectwa i odebrać Ci Twoją niezależność.
Przyczyny prowadzące do rozwoju stwardnienia rozsianego
1. Postępująca choroba autoimmunologiczna
Śmierć neuronów – Atak na mielinę
Jeśli zachorowałeś na stwardnienie rozsiane, cierpisz na postępującą chorobę autoimmunologiczną. Choroba ta oznacza że Twój organizm bez uzasadnionej przyczyny zaczyna atakować sam siebie.
Jak to dokładnie wygląda?
Leukocyty czyli białe ciałka krwi, których zadaniem jest walka z patogenami i infekcjami w Twoim organizmie z nieznanych przyczyn zaczynają atakować zdrowe komórki naczyń krwionośnych okalających Twoje włókna nerwowe. Za pomocą białek adhezyjnych wytwarzanych w nadmiernych ilościach przez śródnabłonek naczynia kapilarnego przyczepiają się do ich ściany, gdzie produkują specyficzny enzym. Enzym ten rozpuszcza ścianę naczynia krwionośnego. W naczyniu powstaje dziura, przez którą toksyny i komórki zapalne przedostają się w okolicę włókien nerwowych. Jednocześnie dochodzi do produkcji olbrzymich ilości zabójczych dla komórek nerwowych wolnych rodników.
W wyniku tak masywnej inwazji dochodzi do rozległego stanu zapalnego w rezultacie którego zniszczeniu ulegają osłonki mielinowe.
Osłonki mielinowe pełnią bardzo ważną funkcję. Otaczają one szczelnie każde włókno nerwowe, izolując w ten sposób jedno włókno nerwowe od drugiego, co zapobiega przechodzeniu impulsu nerwowego z jednego włókna na sąsiednie. Dlatego ich odbudowa jest tak istotna w przypadku osób cierpiących na stwardnienie rozsiane. W wyniku regeneracji osłonek mielinowych, nie tylko poprawia się jakość przewodzenia, ale równocześnie zwiększa się szybkość przekazywania impulsów nerwowych. Uszkodzenie osłonek mielinowych ostatecznie prowadzi do degeneracji aksonów i dendronów, co oznacza śmierć neuronów, a to z kolei prowadzi do uszkodzenia narządu wzroku, mowy i ruchu.
Stres oksydacyjny
Jeśli cierpisz na stwardnienie rozsiane rozwinął się u Ciebie masywny stres oksydacyjny. Jest on jednym z 4 kluczowych czynników odpowiedzialnych za rozwój stwardnienia rozsianego.
Stres oksydacyjny występuje wtedy, gdy Twój organizm produkuje więcej wolnych rodników niż jest w stanie zneutralizować. Stres oksydacyjny jest wyjątkowo niebezpieczny dla Twojego układu nerwowego, gdyż wolne rodniki są szczególnie reaktywne w obszarze Twojego mózgu, co znacznie spowalnia proces jego regeneracji.
Obniżony poziom argininy i norepinefryny
U osób ze stwardnieniem rozsianym często występuje obniżony poziom argininy, aminokwasu o właściwościach immunostymulujących i odtruwających mózg, oraz niski poziom norepinefryny.
Podwyższony poziom kortyzolu
Jeśli chorujesz na stwardnienie rozsiane, cierpisz zapewne na zaburzenia hormonalne, szczególnie podwyższony poziom kortyzolu czyli hormonu stresu.
Alergie pokarmowe i nieszczelność jelit
Jeśli zachorowałeś na stwardnienie rozsiane, z pewnością cierpisz na nietolerancje pokarmowe spowodowane nieszczelnością jelit. Do nietolerancji pokarmowych dochodzi u pacjentów cierpiących na rozszczelnienie jelit, spożywających produkty mleczne, szczególnie przetworzone mleko bogate w laktozę i kazeinę oraz produkty zbożowe bogate w gluten. Szczeliny w jelicie powodują, że duże cząsteczki białek przedostają się do krwiobiegu i traktowane są jako patogeny, co powoduje, że organizm zaczyna je atakować, co Ty odczuwasz w postaci alergii. Do rozszczelnienia jelit dochodzi między innymi z powodu przerostu grzybów Candida oraz braku odpowiedniej ilości dobrych bakterii jelitowych.
Niedobór kobalaminy oraz zły stan jelit
Jeśli chorujesz na stwardnienie rozsiane, z pewnością cierpisz na niedobór kobalaminy czyli witaminy B12. Nawet bardzo niewielki, ale utrzymujący się przez dłuższy czas niedobór kobalaminy przyczynia się wyraźnie do rozwoju stwardnienia rozsianego. Dodatkowym problemem jest wchłanianie witaminy B12, które odbywa się w jelitach. Niestety zły stan jelit, na który cierpi wiele osób ze stwardnieniem rozsianym często nie pozwala na aktywny transport kobalaminy do krwiobiegu.
Niedobory witamin i kwasów tłuszczowych
Jeśli chorujesz na stwardnienie rozsiane, z pewnością występują u Ciebie poważne niedobory witaminy E, witaminy D3, kwasu askorbinowego czyli witaminy C oraz kwasów DHA.
Niedobory cynku
Jeśli chorujesz na stwardnienie rozsiane, z pewnością cierpisz na poważne niedobory cynku. Niedobory tego pierwiastka śladowego objawiają się między innymi problemami z zapamiętywaniem oraz koncentracją umysłową, osłabieniem procesów intelektualnych i zaburzeniami percepcji wrażeń oraz spowolnieniem neurotransmisji w mózgu.
Podwyższony poziom homocysteiny i drastyczne niedobory witamin B6, B9 i B12
Jeśli chorujesz na stwardnienie rozsiane, z pewnością cierpisz na podwyższony poziom homocysteiny. Homocysteina powstaje w wyniku metabolizmu metioniny. Niestety podwyższony poziom homocysteiny prowadzi do uszkodzeń komórek nerwowych. Kwas foliowy (witamina B9), pirydoksyna (witamina B6) oraz kobalamina (witamina B12) skutecznie obniżają poziom homocysteiny, zmniejszając w ten sposób możliwość wystąpienia stanu zapalnego mózgu. Jakkolwiek u osób ze stwardnieniem rozsianym występują często poważne niedobory zarówno kwasu foliowego jak i pirydoksyny i kobalaminy.
Przewlekłe infekcje i stany zapalne
Jeśli chorujesz na stwardnienie rozsiane, z pewnością cierpisz na przewlekłe infekcje i stany zapalne. Jedną z tych infekcji często jest zakażenie wirusem opryszczki pospolitej HSV-1.
Borelioza
Jeśli chorujesz na stwardnienie rozsiane, mogłeś w przeszłości zostać zakażony krętkami i bakteriami Borrelia burgdorferi, które często usadawiają się w mózgu i rdzeniu kręgowym, powodując przewlekłe zapalenie tkanki nerwowej w obrębie mózgu i rdzenia kręgowego.
Zatrucie metalami ciężkimi i niedobory cysteiny
Jeśli chorujesz na stwardnienie rozsiane, istnieje duże prawdopodobieństwo, że Twój organizm cierpi z powodu zatrucia metalami ciężkimi. Najbardziej toksyczne z nich to ołów, rtęć, arsen i aluminium.
Aluminium znajdziesz w naczyniach kuchennych, buforowanej aspirynie, lekach zobojętniających kwas żołądkowy, plombach amalgamatowych, proszku do pieczenia czy dezodorantach antyperspiracyjnych. Aluminiowy dzbanek do kawy może oddawać do wody ponad 1600 mcg aluminium na litr, co 32-krotnie przekracza normy WHO, które obecnie wynoszą 50 mcg na litr.
Neurotoksyczność aluminium, ołowiu, rtęci i arsenu jest szczególnie niebezpieczna dla komórek nerwowych. Metale te akumulują się w tkance mózgu prowadząc do degeneracji neuronów. Komórki jelit i wątroby potrafią wyprodukować substancje siarkowe potrzebne do chelatacji czyli bezpiecznego usuwania metali ciężkich z organizmu. Tymi dwoma kluczowymi chelatorami jest metalotioneina i glutation. Powstają one z cysteiny. Niestety u osób ze stwardnieniem rozsianym często występują drastyczne niedobory tego aminokwasu.
W następnym rozdziale dowiesz się, dlaczego to właśnie Ty zachorowałeś na stwardnienie rozsiane.